در گنجه ذهنم یادواره طرحی است شگرف. خاطره ای از شبی اعجاز آور و روشن

آن روز تمام قد سر در آخور خاک داشتم. از خاک طلب می کردم    با خاک پیمان می بستم    و  بر خاک می افزودم.

پس آنگاه که روز بی طاقت شد شب به تاخت آمد و گیسوانش را بر آسمان پراکند تا شاید لختی بیاسایم

    من.نگران بر سوسوی ستارگان سکوت شب را با صدای نسیم می آمیختم و تخیلم سوار بر این آهنگ الهی دریچه های هفت آسمان را چارچوب به چارچوب فتح می کرد.

تمام هستی من: نگاه هوشمند چشمانم

کالبدی نبود

من . از حجم حضور . رشته ای از تار و پود کل شده ام.  پیکان هوشم از سوی تا سوی یگانگی است.  هر پرسشم تپی است در محیط تار و پودی یکه و واحد.

اینجا "سرنوشت" معنی آرزوست .   "مهیا یافتن" معنی خواستن.....

ای لایتناهی!  مرا بیاموز هر آنجه دانش توست

    پس در لحضه آتشین شدم سوختم گدازه شدم و از افلاک به خاک آمدم. به گمان سر به فراخور حد کشیدم...

پلک هایم را باز کردم. آفتاب در تمثیل ظهر تابستان در چشم هایم تخم گذاشت.

روزگارم به بهترین حال متحول شده !

در تربیع بهار آرزو کردم :  "سرنوشت" معنی آرزوهایتان باشد

1393/12/28

کوروش دنیوی